Teraz może trochę relaksu - czyli 3 dniowy wypad z dużej wyspy Bali na trzy mniejsze (tak, przyda się trochę relaksu podczas wykonywania tej ciężkiej pracy na Indonezji - przyp. JG).

    Płyniemy szybką łodzią (czyli trochę ponad 2h, ta wolniejsza i dużo tańsza płynie około 6) na prześliczne i totalnie odjechane Gili Islands - leżące zaraz przy Lombok. 100 ichniejszych zlociszy to cena w dwie strony.

    Docieramy do największej i najbardziej rozwiniętej Gili Trawangan (pozostałe to Gili Meno i Gili Air). Dopływamy do brzegu - i pierwsze co powala to totalnie turkusowy kolor wody. Już z łódki widać kolorową rafę, z wręcz oswojonymi jaskrawymi rybami, które już na wstępie szczypią po kostkach, gdy się idzie ok. 3 metrów z łódki do brzegu (a może to pijawki?? - przyp. JG). Pierwsze powitanie należy do lokalnych reprezentantów lobby małych bungalowów, ktore można wynająć nawet za $8. Generalnie wyspa wolna od miejscowego indonezyjskiego zgiełku - 0 samochodów, 0 motocykli (jedyne transportowe urządzenie to mini-zaprzęg z mini-koniem, przypominającym wiecznie zmęczonego i załamanego Kłapouchego).

  Oczywiście zamiast ulic są tylko piaszczyste dróżki, po których przeważnie chodzi się boso. Tylko część wyspy jest zagospodarowana turystycznie - wzdłuż plaży mamy kilkadziesiąt małych knajpek do wyboru - przeważnie na piasku postawione, jak ja to nazywam, "chilloutowe miejscówki" z poduchami, na których wybiera się najwygodniejszą pozycję horyzontalną, sącząc sok ze świeżych owoców z lodem, wpatrując się w idealnie odbijające się w wodzie chmury.... uwielbiam te poduchy.

   Miejscowi pochodzą głównie z Lombok. Dbają o bungalowy, sprzedają napoje i zabawiają turystów, grając wieczorami na plaży reagge, tańcząc z dziewczynami, paląc wszystko, co tylko się da (hmm) i przygotowując gorącą czekoladę dla wybranych, korzystając z przenośnej walizkowej kuchenki.

     Następnego dnia miałam okazję wziąć udział w miejscowym iwencie - urodzinach Mahometa. Tego dnia przeprowadzane są walki pomiędzy młodymi miejscowymi mężczyznami, upamietaniające sławne walki o muzułmańską dziewczynę, w czasie których zwyciężca ucina przeciwnikowi głowę. Współcześnie odbywa się to na głównym placu wyspy, z chustkami na głowach, przy użyciu kijów palmowych, które zostawiają ciemno-czerwone pręgi na nagich plecach uczestników (to musi baaardzo boleć).

    W tym dniu cała ludność lokalna zbiera się w miejscu walki, organizując dodatkowe zawody dla małych chłopców - wspinaczka po 30-metrowym palu, na którym umieszczone są różne prezenty do ściągnięcia (jakie te dzieciaki są silne - bez żadnej asekuracji w 10 sekund wspinają się na sam szczyt) lub zbijanie ceramicznych misek z żółtą wodą za pomocą drewnianego kija. Robię tym wszystkim ludziom zdjęcia i tak się zastanawiam, gdzie jakieś rozrywki dla dziewcząt. Pytam jednego miejscowego, czy jeśli bym chciała rozbić taką miskę, to czy cały ten rytuał pogrąży się w hańbie. A on zawiązuje mi oczy i wrzuca na środek areny. Wszyscy krzyczą, wiwatują i finalnie prawie udaje mi się wykonać zadanie. Generalnie chłopcy mają 3 próby - ja miałam tylko jedną, ale zachwyt i gratulacje dla jedynej białej dziewczyny na wyspie, która odważyła się sprostać temu zadaniu, są przeogromne.

Więcej szczegółow nie pamiętam.... i poprawę obiecuję :)

Wracam na 3 dni na Bali, a potem lot do Jakarty i Dubaj.

4 Comments

    OK, możemy kontynuować!

   Kupiłam bilet na pociąg pierwszej klasy z Jakarty do Jogyakarty (w skrócie Jogja) za 210 000 indonezyjskich rupii ($21). Przed wyjazdem wpadłam na mały targ, aby kupić trochę owoców (mam nadzieję, że je przemyłaś w gorącej wodzie, następnie obrałaś skórkę i jeszcze raz przepukałaś, ja tak zawsze robię w podróży - przyp. JG). 10-godzinna trasa to prawdziwy raj po pobycie w Jakarcie. Wreszcie zielono, dookoła tropikalna roślinność. Wszędzie pola ryżowe, gaje bananowe, stumienie, pola kukurydzy, wioski jawajskie.

    Dojeżdżam do Jogjy. Tutaj dopiero grzeje! (około 30-32 stopni wg Internetu - przyp. JG). Mam prześliczny hotelik za $15 (hmm, szybko  założyłaś tam własny biznes - przyp. JG). Spotykam się ze znajomymi (ogromne dla nich buziaki za pomoc). Z Anią idę na Pasar Burung - bardzo znany ptasi targ. Ale nie taki zwykły - na stoiskach stoją ogromne misy z żywym jedzeniem dla ptaków i innych zwierząt - mrówki, karaluchy, świerszcze i inne tam larwy. Przeszłyśmy dzielnie, w końcu jesteśmy w Azji, to normalne, że zamiast czipsów jada się karaluchy.

   Potem udałyśmy się do Taman Sari - czyli wodnego zamku sułtana. Generalnie Jogyakarta to jedyny region Indonezji, gdzie zamiast gubernatora wciąż urzęduje sułtan (niestety ma już żonę) -> nie ma takiego wagonu, którego nie da się odczepić... przyp. JG. Udało nam się uczestniczyć w odbywającej się co 8 lat ceremonii sułtańskiej, w czasie której zaprezentowano wszystkie 10 rodzajów armii oraz rozdano owoce i warzywa na znak błogosławieństwa płodom rolnym.

No Comments

WSTĘP BY JACEK G
 

    Dla mnie - najbiedniejsze i najpiękniejsze dzieci na świece, najbiednijesi i najmilsi ludzie.

    Jutro (wtorek) jadę 10h pociągiem do Jogyakarty - środkowa Jawa, to o czym wspominam, to tylko 0,001% tego, co chciałabym przekazać...

3 Comments