BY KAROLINA & JADZIA

Jeden rozwalony telefon,

jedna „zepsuta”  noga,

rozbita szyba w pociągu,

kąpiel w gównie po kostki,

bycie nazwanym rasistą  i faszystą, 

porzucenie przez współkompanów,

wrażenia bezcenne... za resztę zapłacisz kartą Mastercard – czyli co ABB team robiło w Maroku.

    Po raz pierwszy same, bez biura podróży, wybrałyśmy się do kraju arabskiego. Zaopatrzone w chusty i tym razem bez alkoholu (co nam się dawało we znaki przez prawie tydzień) wyruszyłyśmy do Maroka. Zaczęło się dość drastycznie: noclegiem na lotnisku w Bergamo. Zbici w kupkach, na 1/3 lotniska, spaliśmy na zimnej podłodze. Tego przeżycia naprawdę nie polecamy, zwłaszcza, że w Bergamo można znaleźć bardzo milutki, rodzinny hostelik całkiem niedaleko od lotniska (Fragolino Hostel - więcej informacji możecie wyszukać w necie lub skontaktować się bezpośrednio z właścicielami pod adresem mailowym: This e-mail address is being protected from spam bots, you need JavaScript enabled to view it . Oprócz noclegu można liczyć na dobre śniadanko i  napitek%, no i się rozumie rewelacyjnych właścicieli).

    Naszą przygodę z Marokiem zaczęliśmy w Tangerze - podobno jednym z najbardziej niebezpiecznych miast całego Maroka. Czy nie bez powodów nazywanym Tanger-Danger, nie mieliśmy okazji sprawdzić, gdyż tego samego dnia udaliśmy się pociągiem do Marrakeszu.

Po poszukiwaniach dworca kolejowego, który jest trochę daleko od centrum, zasiedliśmy w całkiem przyjemnym, klimatyzowanym pociągu z siedzeniami… ze skaju. Podróż w drugiej klasie kosztuje 205 DH a w pierwszej, z lekko rozkładanymi siedzeniami 355DH.

   Pociąg generalnie bardzo podobny do naszych standardów PKP - może troszkę bardziej czysty i z klimą, nawet w 2giej klasie. Jedynym negatywnym wspomnieniem są siedzenia ze skaju, które maja pewne ciekawe właściwości przyklejania się do każdej części ciała, której dotykają.

     Marrakesz określany jest jako jedna z najbardziej egzotycznych metropolii Maroka. Miasto dawniej pełniło funkcję bazy dla karawan przemierzających szlaki handlowe wiodące przez Saharę, dlatego też z łatwością można zauważyć mieszające się tutaj style: afrykański i arabski.

    Marrakesz dzieli się na 2 części: Medinę oraz Gueliz. My zdecydowanie bardziej zainteresowaliśmy się mediną z bazarami i zabytkami zamkniętymi w obrębie murów miasta.

    Przespacerowaliśmy się wzdłuż murów starego miasta, obejrzeliśmy Pałac El-Badi niestety dość zniszczony przez Mulaj Ismaila, który rozgrabił z niego budulec na stworzenie własnego pałacu w Meknes. Coś go jednak  powstrzymało przed zniszczeniem grobowców Saadytów, które kazał zaplombować i dzięki temu zachowały się w całkiem niezłym stanie. Najbardziej znaną spośród trzech sal mauzoleum jest sala 12 kolumn udekorowana przepiękną mozaiką w marokańsko-andaluzyjskim stylu.

   Główny plac mediny - Jemaa el-Fna to olbrzymia przestrzeń pomiędzy sukiem, a meczetem Kutubijja. Zaskoczył nas różnorodnością tego, co na nim można znaleźć: począwszy od zaklinaczy węży, kobiet malujących dłonie henna, przez małpy w pampersach, aż po sprzedawców pysznego, świeżo wyciskanego soku z pomarańczy(3-4 DH/szklanka).

    Plac ożywa około godziny 17.00. Nocni handlarze rozstawiają stragany i można tutaj zjeść niemalże wszystko. Dla amatorów interesujących smaków są gotowane ślimaki czy przepyszna zupka z jagnięciny (Harira) podawana ze słodkimi (!) precelkami. Atmosfera jest naprawdę niepowtarzalna kiedy trzeba się przeciskać przez tłum ludzi, przy dźwiękach bębnów i lampach przeświecających przez kłębiące się opary.

    Będąc w Marrakeszu, nie sposób też nie wspomnieć o sukach, czyli labiryncie mrocznych uliczek wypełnionych różnymi towarami na sprzedaż. Skórzane torby przeplatające się z kolorowymi dywanami i smrodem gotowanych specjałów oraz krwią ubijanych na oczach przechodniów kurczaków i innego ptactwa - zdecydowanie nie dla ludzi o wrażliwych żołądkach. My się jakoś przyzwyczailśmy i po godzinie już nic nam nie przeszkadzało :P

    Z serii poradnik małego handlarza:

    Proszę zabrać  ze sobą długopis i kartkę papieru, bo tutaj bardzo ciężko sie dogadać (no chyba, że śmigacie biegle po francusku z lekką naleciałością arabskiego). My generalnie woleliśmy nie ryzykować jakiś przykrych niespodzianek wynikajacych z bariery językowej. Poza tym, co napisane każdy widzi i nie da się oszukać ..Jeśli zapłacić musicie 20 DH a macie tylko 100DH i nic drobniej, to zawsze trzymając towar w ręce  czekając najpierw na resztę, a dopiero potem obdarujcie sprzedawcę swoją 100ką - inaczej możecie zostać pozbawieni swojej sumki, a lokalni nagle przestaną w ogóle was rozumieć.

    Z całą pewnością  nie polecamy wybierania się w okolice suk bez mapy - uliczki tworzą skomplikowane labirynty i bardzo często prowadzą w ślepe zaułki. Jak łatwo się domyślić, nam udało się stracić orientację i trochę się zgubić. Poczułyśmy się trochę niepewnie, lądując w ciemnej uliczce pełnej ciemniawych typów...

    To , co zaskoczyło nas bardzo pozytywnie w Marrakeszu to liczność malutkich i bardzo urokliwych hotelików usytuowanych w samym centrum Mediny, 2 kroki od Jemaa el-Fna. Całkiem przyjemne pokoiki z umywalkami usytuowane w riadach to niezły pomysł nie tylko na nocleg, ale również na ciekawe znajomości. Poznać można nie tylko lokalną ludność, ale może przede wszystkim wielu innych, dość ciekawych turystów :D

    Gdyby ktoś chciał  nas kupić to cena wywoławcza za sztukę: 300 wielbłądów.

   Nasz, wówczas jedyny towarzysz, okazał się jednak bardzo miłościwy i zdecydował się, że podróżowanie z nami może okazać się znacznie ciekawsze, aniżeli posiadanie 600 wielbłądów. Musimy mu podziękować, bo gdyby na jego miejscu był ktoś inny, to kto wie, jakby się to wszystko skończyło... (Łukasz na pewno by nas opchnął, jak sam stwierdził).

    Tak właśnie zaczęła się dla nas wycieczka w Dolinę Ouriki.

    Pięknie, górzyście – hmm niestety nie jesteśmy jak kozice i po stromych ścieżynkach poruszamy się troszkę bardziej nieporadnie... może dlatego Karola uszkodziła kolano, a Radek wpadł w... kaktusy...

   Jak widać dla niektórych wizyta w górach, tudzież jak kto woli dolinach, okazać się może naprawdę bolesna.

   Warto pamiętać,  że w tutejsze rejony można udać się na wycieczkę organizowaną z lokalnym biurem podróży  lub wynegocjować cenę na postoju Grand taxi (w obu wypadkach było to ok 200 DH na głowę). My zdecydowaliśmy się nie ryzykować zbytnio i wybraliśmy uczciwie wyglądające biuro podróży, polecane zresztą przez wszystkich napotkanych turystów – Sahara Expedition (www.saharaexpe.ma). Oczywiście jak na Maroko przystało, zupełnie nie zaskoczył nas fakt, że w cenę niewliczony był przewodnik, bez którego naprawdę nie warto się ruszać z miejsca, gdyż góry są naprawdę niebezpieczne , wymagają całkiem niezłej sprawności fizycznej i znajomości lokalnych tras (nie macie co liczyć na jakieś wyraźne oznakowania, tylko gdzieniegdzie wyłaniały się jakieś malowane na kamieniach strzałki. W większości wypadków niestety obierało się drogę na kompletnego „czuja” , czyli biegnąc za przewodnikiem).

   Pamiętajcie również, że tutaj ludzie zarabiają na wszystkim, więc przewodnik nie omieszkał zaprowadzić nas na koniec do restauracji prowadzonej przez jego kuzyna... hmm... Dziwne te powiązania rodzinne swoja drogą, bo każdy z każdym jest rodzina w tym kraju. Ale nie będziemy zgłębiać tego tematu, bo jeszcze wyjdzie, że się zbytnio czepiamy :P

    Piękne nadmorskie miasteczko. Tutaj udało nam się zrelaksować troszeczkę i odetchnąć po zatłoczonym  Marrakeszu. Zanim jednak dotarliśmy na miejsce musieliśmy stoczyć walkę z jakimś naganiaczem autobusowym, który uparcie twierdził, że nasze „podręczne” 30 litrowe plecaki nie nadają się na bagaż przewożony w środku autokaru i pod groźbą wyrzucenia nas na ulice kazał uiścić sobie dodatkową opłatę… ehhh, cóż za „bezstresowy” kraj...

    Essaouira jest znanym rajem dla surferów i przyznać trzeba, że wiatry tam mają konkretne. Wielka i pusta plaża to naprawdę przecudowne miejsce - chociaż drobny piaseczek jeszcze do dziś mamy we wszystkich kieszeniach spodni mimo iż zostały wyprane już dwukrotnie od czasu powrotu.

    Co warto zrobić  w Essaouirze? Oczywiście udać się na targ rybny i zaledwie za 60 DH/głowy wybrać sobie cały zestaw świeżo grillowanych owoców morza (my dostaliśmy 4 rybki mniejsze, 1 wieeeelką, cały talerz krewetek i kalmarów). Mniam!

    Żeby tak się objeść naprawdę warto tutaj przyjechać :D

    Dla amatorów  sportów wodnych, typu windsurfing i generalnie wszystko inne, do czego potrzeba wody i wiatru - polecamy. Dla tych, którzy twardo stąpają po ziemi i lubią pobiegać, też mamy coś interesującego: maraton po marinie ze stadem wielkich mew tylko czyhających jak narobić biednemu uciekinierowi na głowę (nam się udało wygrać).

   Hmm - Zachód słońca też mają niczego sobie.

    Aaaa, no i jak przystało na odważne dziewczynki znaleźliśmy ciekawostkę turystyczną – więzienie! Co prawda grypsowanie po arabsku było troszkę trudne, ale że co? Że my nie damy rady? Hihi...

    Ten dzień był  sądnym dniem.

    Zaczęło się  dość wcześnie , bo juz o 6 rano zerwaliśmy się z lóżek i wyruszyliśmy w 7 godzinną podróż autokarem do Casablanki. Autokar, to zdecydowanie zbyt szumne słowo, bo jeśli wziąć pod uwagę smród, skrzynię biegów, która wydawała przerażające odgłosy, brak szyb w niektórych miejscach skutecznie załatanych tekturą, braki w siedzeniach oraz drzwi zamykane na... haczyk, to nazwać by to można było co najwyżej gratem. No cóż ...dało radę, ale była to jedna z najbardziej ekstremalnych podróży jaka nam się przytrafiła.

    Będąc w Casablance naszą uwagę skupiliśmy głównie na meczecie Hassana II. Piękna, olbrzymia budowla na skraju morza... widok niesamowity. Niestety przez opóźnienie związane ze stanem technicznym „autokaru” nie dotarliśmy na ostatnie zwiedzanie wnętrza o 14:00...

    Ale wracając do „sądności”  tego dnia - otóż właśnie tutaj, w Casablance, zostałyśmy porzucone przez jedynego reprezentanta płci męskiej i od tego czasu musiałyśmy już sobie radzić zupełnie same.

    Po ciężkich przeżyciach tej środy zapakowałyśmy się do pociągu do Rabatu. Za 35 DH/os, w ciągu niecałej godziny znalazłyśmy się w stolicy Maroka. Całkiem inne miejsce, nowoczesne, pełne młodych, wykształconych ludzi. Ale los rzucił nas tutaj głównie, ażeby zasmakować lokalnego piwa. A podobno to kobiety wpędzają mężczyzn w alkoholizm...

5 Comments