Na Szwajcarię namawiać nikogo nie będę, dopóki frank po 3,80-4,00 zl, nie miałbym serca. Ale to fantastyczne miejsce, mimo że większość mieszkańców dorobiła się na szeroko pojętym paserstwie, choć możemy to nazywać dyskretną bankowością tradycyjną. To chyba najpiękniejszy kraj w Europie. W każdym bądź razie do Genewy lata z Krakowa EasyJet, bilety od 200-300 zł w dwie strony. Genewa wybitnym miastem raczej nie jest, ale całe Jezioro Genewskie już tak. W tle bardzo dobrze prezentują się alpejskie szczyty, a mieszkańcy okolic pasa brzegowego wciąż mogą cieszyć się świetnym mikroklimatem, który doceniały już takie tuzy jak na przykład Włodzimierz Lenin.

ZDJĘCIA 

   Warto zaopatrzyć się w jakiś samochód (choć tanim on nie jest) i objechać całe jezioro. Zaczynamy w Yvoire, pięknie zachowanym średniowiecznym miasteczku, z kameralnym portem jachtowym (każde miasteczko na Jeziorem Genewskim ma swój maleńki lub większy port, coś mieszkańcy muszą popołudniami robić). Najprostsze danie już okazyjnie od 20 euro (bo to strona francuska). Następnie Evian, słynne z wody.. Evian, istnieje możliwość załadowania do plecaka zapasów wody, choć źródełko nie jest specjalnie rozreklamowane. We francuskich supermarketach wino jest tańsze niż woda, więc to ciekawa alternatywa dla tych, którzy źródełka Evian nie znajdą.

   Po Jeziorze Genewskim można popływać na łajbie w towarzystwie szwajcarskich emerytów, może uda się komuś zatrudnić przy na przykład koszeniu trawnika u pewnego milionera. Łodzie przecinają jezioro w różnych punktach, można więc sporo czasu zaoszczędzić na objeżdżaniu go wokół.

  Następnie Chilon, jeden z najpiękniejszych zamków Szwajcarii, średniowieczny, idealnie wkomponowany w jezioro, autostradę na palach i jak to w Szwajcarii, w kolejowe tory.

   Tuż zaraz Montreaux, miasto, w którym kilka swoich piosenek napisał i zaśpiewał Freddie Mercury, w miejscowym kasynie warto odwiedzić malutką, ale interesującą wystawę poświęconą Freddiemu, z odtworzonym na niby studiem muzycznym.

   Przez cudowne winnice Lavaux dojeżdżamy do lekko przemysłowej Lozanny, w której siedzibę ma między innymi MKOl i.. Philip Morris. Lozanna to maksymalnie jeden dzień naszego zainteresowania, choć port przy pięknej pogodzie robi znakomite wrażenie. Bogactwo mieszkańców kipi. Miasto położone jest na wzgórzu, więc z jeziora na górę lepiej dostać się metrem, które przybrało formę kolejki na Gubałówkę.

   Autostradą "90 na godzinę" ruszamy w kierunku Berna, stolicy Szwajcarii, w miejscowym urzędzie patentowym pracował sam Albert Einstein i na głównej ulicy miał nawet okno, z którego oglądał interesującą konstrukcję zegara Zytglogge. Wokół miasta płynie rzeka, dość wartka, jej początki są przecież tuż niedaleko, w Alpach Berneńskich. Na jej brzegach stworzono wybieg dla kilku niedźwiedzi, dopóki jest dobrze zabezpieczony, dopóty wydaje się świetną atrakcją.  W Bernie, na starym mieście, ciekawostką są piwnice, do których wchodzi się prosto z ulicy, zaadaptowane z reguły na magazyny, rzadziej na bary i puby, w Szwajcarii konsumpcja nie jest mile widziana. Szwajcarzy albo chodzą po górach albo chowają się w 4 ścianach.

   Przez Interlaken i dwa jeziora, warto dostać się do Lauterbrunnen, klasycznej szwajcarskiej wioski, w której kochali się już Byron czy Goethe, z wodospadami, halami pełnymi może nie fioletowych, ale brązowych krów i fantastycznymi punktami widokowymi w Schilthorn i w Jungfrau. Nie są to tanie sprawy, bo kolejka pojedzie za 100-150 CHF, ale zawsze można się tam samodzielnie wdrapać, idąc śladami Jamesa Lazenby Bonda, który dostał się tam w "Tajnej Służbie Jej Królewskiej Mości", przy okazji zabawiając się z kilkoma mieszkankami Schilthorn, pod czujnym okiem Telly Savallasa.

   Przez okolice Gstaad i Saanen kierujemy się w kierunku Jeziora Genewskiego, znakomite widoki rodem z opakowania po Milce umilają nam podróż. Zatrzymywać warto się co 500 m, sporo wokół tradycyjnych szwajcarskich domostw, nie ma odstępstwa od stylu, który główny plastyk Szwajcarii narzucił. Niesamowita spójność.

   Nie muszę chyba powtarzać, że Szwajcaria jest szaleńczo droga i polecam ją tylko na sponsorowane wyjazdy.

No Comments

  Naokoło wszyscy jeżdżą, konsumują, kupują, inwestują, warto więc podzielić się pomysłem na intensywną majówkę, którą oczywiście każdy może pod siebie zmodyfikować za odpowiednią opłatą!

   Zaczynamy odcinkiem prawie 500 kilometrowym, nad Nezyderskie Jezioro, choć po prawdzie powinno się na nie mówić Neusiedleer See, ale Polacy nie gęsi, swój język mają. W zasadzie można by tam zostać już do końca wyjazdu, setki kilometrów rowerowych ścieżek oplatają to jezioro, czy to po stronie węgierskiej, czy też po stronie austriackiej. To największe w Europie jezioro bezodpływowe i chociaż ma maksymalnie 2 metry głębokości, można na drugi brzeg transportować się chociażby promem. Wokół szuwary, raj dla ornitologów, pola, barokowe miasteczka, winnice, no i za 12 euro na cały dzień można wypożyczyć rowery, aby całą tą okolicę sobie przenalizować. Jako bazę warto obrać miejscowość Illmitz, w niej kilka piwnic z austriackim jedzeniem i karafką rieslinga, prywatne kwatery od 45 euro za dwójkę, z reguły już z co najmniej kajzerką serwowaną na śniadanie.  Kwater można szukać na miejscu, znak "Zimmer Frei" wisi na wielu kamienicach w miasteczku.

ZDJĘCIA MAJÓWKA 2017  

   400 km dalej stoją Alpy Julijskie, której bardzo duża część zajęta jest przez Park Narodowy Triglav i na jedną z gór tego regionu warto się wdrapać. Nasz wybór padł na Visevnik i 2050m, górę, którą można zdobyć nawet zaczynając swój trip po wcześniejszym obiedzie w Bledzie. Szlaki są świetnie utrzymane, oznakowane i niezatłoczone, a i widok ze szczytu na cały masyw Triglava (2863 m. n.p.m) będzie wartościową nagrodą. Bled jest bardzo malowniczym jeziorem w Słowenii, uznawanym po stolicy za atrakcję numer 2 tego kraju, nie jest to akwen wielki, kilka kilometrów obwodu, przy brzegu sporo miejsca zajmują eleganckie pensjonaty, z pewnością nie tak jednak pretensjonalne, jak chociażby te w Zakopanem. Po widok warto wejść na górę Ojstrica, świetnie zaprezentuje się i zamek w Bledzie i słynną\a wyspa z cerkwią Wniebowzięcia Maryi. Będzie dobrze.

   Kilkanaście kilometrów dalej jest Bohinj, zdecydowanie już mniej zatłoczone jezioro, przypominające prawdziwe dzikie alpejskie atrakcje, z kilkoma wodospadami wokół, w tym z bardzo ładną Savicą. Pięknych wiosek, ładnych dolin jest tam wokóło sporo, kilka z nich warto zwiedzić kierując się w kierunku miejscowości Most i Kanał na Socy, słynnej rzeki na cały świat, głównie z powodu niebieskiego koloru wody i masy punktów, które dostarczają sprzętu do uprawiania ekstremalnych sportów (rafting, canyoning, skoki na bungee).

   Na wieczór warto dostać się do Akwilei, starożytnego miasta rzymskiego z jedną z największych na świecie podłogowych mozaik, fanatycy tego typu sztuki będą zachwyceni też samą katedrą i kolumnami w pobliżu.

   A nocleg proponuje w Arqua Petrarca, mieście gdzie kilka lat mieszkał… Petrarca, w takim miejscu brzydko i szaro nie będzie. Dla takiego poety ważnym było zapewne, aby inspiracji nie brakowało. W pobliżu jest kilka hoteli-resortów, które pełnią też rolę spa, gdyż region na południe od Padwy znany jest z licznych gorących źródeł. Widoki w okolicy są jak w Toskanii, może nie aż tak rozległe są to tereny, ale znacznie z Polski jest bliżej.

   Blisko stąd do Padwy, przecież to miasto jednego z najstarszych uniwersytetów na świecie i zdecydowanie mniej zatłoczone niż Rzym, Neapol, Florencja. To perełki, których w Italii jest pełno, i w zasadzie każda miejscowość prezentuje poziom absolutnie światowy.

  Wenecja może mieć swoich przeciwników i zwolenników, ja zaliczam się do tych drugich, ale powiedzmy to szczerze… jej możliwości są na wyczerpaniu, czego nawet zarządcy mogą mieć dosyć, bo wprowadzili zaporową opłatę 7 euro za przejażdżkę tramwajem i 30 euro za parking na obrzeżach Wenecji. Pod wieczór jednak Wenecja wyludnia się i w zasadzie nawet plac Św. Marka straszy czasem pustkami.

   Krótkie kółeczko po Włoszech warto zakończyć w Venzone, wiosce na północ od Udine, 8-9 h od Polski, uznanej za najpiękniejszą wioskę Włoch 2016, i choć nagroda wydaje się  być przesadzona, to jednak w drodze do kraju warto zatrzymać się tam na ostatnie cappuccino i deskę serów.

No Comments

   Na Neapol jest moda i da się to stwierdzić chociażby po ilości lotów z Polski. Z Krakowa Easyjet, z Katowic Wizzair, zdecydowanie lepsze ceny można upolować z tego drugiego pięknego miasta. Ceny już od około 100 zł za lot powrotny. Bardzo kompaktowe, położone w centrum miasta lotnisko, zdecydowanie ułatwia dojazd do centrum komunikacją publiczną, coraz mniej za to w Italii polecam wypożyczalnie aut, które co rok robią się coraz droższe, bardziej nieuprzejme w kontakcie, dostarczają coraz gorsze samochody, które chcą następnie Twoim kosztem naprawić. Z daleka trzymać się szczególnie od Sicilly by Car, ale ich lokalni konkurenci wcale nie są na lepszym poziomie. W Italii zawsze wykupować pełne ubezpieczenie, bo pułapek na kierowców czeka cały wór.

   Choć dalej na ulicach Neapolu walają się śmieci, to wydaje się, że z kolejnym rokiem jest ich coraz mniej. Coraz więcej jest za to na każdym skrzyżowaniu imigrantów, którzy sprzedadzą Ci chusteczkę, umyją szybę i zapytają, którędy na Niemcy.

   W Neapolu warto odwiedzić pizzerię Gino Sorbillo http://italia-by-natalia.pl/neapol-pizzeria-gino-sorbillo-w-swiatyni-wloskiej-pizzy/ i jechać dalej,  centrum to nie jest przyjazne miejsce dla spokojnego człowieka. Włoskie miasta najlepiej pokonywać autami pokroju Citroena C1, każdy dodatkowy centymetr długości zwiększa drastycznie możliwość obicia i zmniejsza szansę na znalezienie dziury do zaparkowania.

ZDJĘCIA 

  Wezuwiusz już kiedyś został przez nas w okolicy sprawdzony, tym razem wybór padł na słynną Capri. Każda szanująca się w Polsce pizzeria nazywa się Capri, ale Capri, miejsce gdzie kiedyś romansowali Pani Onassis i Pan Kirk Douglas, jest tylko jedno. Wyspa jest piękna, ale cena około 16 euro za 15-20' rejs na nią, wydaje się wygórowana. Najlepiej dostać się tam z Sorrento, dość ekskluzywnego kurortu położonego na pięknym klifie, po krótkim rejsie dobijamy do Capri, które zostało już jednak tak zabudowane i zatloczone, że straciło sporo ze swego uroku. Lokalnym mini autobusem dostajemy się do Anacapri, oba miasteczka są ładne, czuć w nich piniondz, ale niestety padły ofiarą masowej turystyki na niespotykaną skalę, mimo że właściciele co lepszych willi wciąż mogą czuć się tam dość elitarnie. Pora zacząć eksplorować jednak inne rejony Włoch.

    Tradycyjnie do polecenia jest Wybrzeże Amalfi, ale jak to w przypadku Capri - nie wyobrażam sobie jak ten rejon wygląda  w tak zwanym sezonie. Wąskie uliczki, problemy z parkowaniem, zakorkowane miasteczka. Region jest jednak tak piękny, że trzeba się tam choć raz w życiu pokazać. Z miejscowości na dole (np. Minori) do miejscowości na górze (np. Ravello) prowadzą małe ścieżynki, które pamiętają pewnie czasy pasterzy, szpiegów, czy zwykłych piechurów, którzy wytyczali najszybsze trasy pomiędzy tymi pięknymi miejscowościami. Tym razem analizie poddaliśmy miejscowość Ravello, gdzie co roku odbywa się festiwal muzyczny im. Ryszarda Wagnera, który gdzieś w jednej z miejscowych willi z widokiem (Villa Cimbrone - must go - być może tam) szukał inspiracji do swoich oper.

  Piękna katedra, mały rynek z włoską kawiarnią, przepiękne uliczki prowadzące do rzeczonych rezydencji z czasów jeszcze renesansowych - na Ravello kładziemy znak jakości.

   Z okolic Neapolu próbujemy przebić się na drugą stronę Włoch.

   Całe środkowe Włochy na jej szerokości geograficznej przypominają okolice Proszowic, sporo pagórków, a nawet gór, śnieg wcale nie jest rzadkim zjawiskiem. Maleje drastycznie gęstość zaludnienia, maleją ceny, w lokalnej trattorii zjemy poważny posiłek z winem za 10 euro, za pizzę płacąc nie więcej niż 5. Zawsze do stolika podejdzie kucharz, poklepie po plecach, zapyta jak minął dzień. O angielskim należy raczej zapomnieć. Na nocleg polecam na przykład Rapone, kolejne miejsce na wzgórzu.

  Przebijamy się dalej. Tym razem już wschodnie wybrzeże Włoch, inny świat niż zepsute zachodnie, tym razem region Apulia, który przez lata cieszył się zasłużoną złą sławą.. Mafia, porachunki, bezrobocie, to była norma. Teraz Anglicy szturmują ten rejon, dowiedziawszy się, że w Toskanii nie ma już z nieruchomości czego kupować. Na pierwszy strzał idzie Castel del Monto, idealnie symetryczny zamek jednego z lokalnym władców, na wzgórzu, nazwijmy to w szczerym polu, a w zasadzie w okolicy porośniętej gajami oliwnymi. Wart 6 euro za wstęp i jednej godziny swojego czasu.  Cały Park Narodowy - Alpa Murgia - to miła odmiana od zatłoczonych z reguły Włoch.

   Zdecydowanie warte polecenie jest Polignano del Maro, kurorcik położony na klimatycznej skale, gdzie raz w roku Red Bull organizuje konkurs skoków do wody z dachu jednego z domów.  Noclegów tam tanich multum, a kanion rzeki, który samym środku miasteczka wchodzi do morza - nadzwyczajny.

   Następnie Alberobello. Dalej nie wiem, dlaczego nie jest to atrakcja na miarę Florencji czy Wenecji. Koncepcja okrągłych domków o stożkowych dachach wskazuje, że być może tutaj inspirowali się autorzy Smurfów. Świetnie zachowane, w zimie chroniły od … zimna, a w lecie od … ciepła, czyli koszmar wszystkich projektantów instalacji grzewczych i klimatyzacji. Atrakcja na kilka godzin, w drodze do kolejnego pięknego miasteczka, Locorocondo, położonego na wzniesieniu, znowu ze wspaniałym widokiem na całą okolicę i domy we wspomnianym już stylu trulli, których pełno w tej okolicy i które można odkupić, wyremontować i zostać na dłużej, wypijając za dużo wina.

  Ta okolica jest znacząco tańsza niż reszta Italii. Generalnie za 20-25 euro za osobę będziemy mieć przyjemną dwójkę, oczywiście z typowo włoskim śniadaniem, czyli raczej na słodko.

  To wszystko jest położone oczywiście nad pięknym w tej okolicy Adriatyckim Morzem, w okolicy przypominających polskie wydm Pilone, miejsce nie jest jeszcze bardzo zepsute, choć czasem może się trafić na wydmach przetransportowany przez mafię uchodźca.

  Przed powrotem na lotnisko w Bari, skąd odlatuje Wizzair w kierunku Katowic, ostatnią kawę dobrze spożyć chyba w najpiękniejszym mieście w tej okolicy, czyli w Ostuni, białych domach, które widać na wzgórzu już z odległości kilkunastu kilometrów. Do Włoch warto wracać, bo to przecież 51 obiektów UNESCO, liczba, z którą może tylko Hiszpania się równać.

No Comments

  Z dala (11 h lotu z Warszawy, prawie 12 h z Frankfurtu) od umęczonej Europy leży sobie malutka wysepka Mauritius. Nie taka znowu malutka, bo prawie 60 na 40 km kwadratowych, a z powodu dość krętych i zatłoczonych dróg dotarcie z jednego końca wyspy na drugi może trwać nawet do 2 h samochodem, a pewnie i 3 autobusem.

   Warto wspomnieć szerzej o Mauritiusie, bo plaże tutejsze stawiam na równi z tymi z Filipin, wyżej niż (z kilkoma wyjątkami) te z Tajlandii, Kenii, czy Dominiki, a zdecydowanie wyżej niż te z Brazylii, Sri Lanki, Indonezji, Wietnamu, Gwadelupy, Martyniki, Belize i innych.

   Wyspa to specyficzna, warto by ją skategoryzować jako zdecydowanie multikulturową mieszankę, z dominującym narodem Hinduskim, z nierzucającymi się za bardzo w oczy, chciałoby się powiedzieć niewybuchowymi Muzułmanami, z potomkami francuskich i brytyjskich kolonizatorów, z Białasami na wypoczynku i z Kreolami, których korzeni możemy szukać  gdzieś w czasach, gdzie ludzi przewoziło się w kajdanach na dolnych pokładach drewnianych statków. Tych ostatnich mogło na wyspie być sporo, bo główną gałęzią gospodarki była uprawa trzciny cukrowej, która wciąż zajmuje ogromne Mauritiusu połacie.

  Jak na Mauritius dolecieć ? My skorzystaliśmy z czarteru Rainbow, który na swojej stronie zaproponował bezpośredni lot Dreamliner'em z Warszawy do Port Louis za… 437 zl… oczywiście w życiu jak zwykle pod górkę, ciężko o podobną cenę było w drogę powrotną, wobec tego trzeba dać mimo wszystko zarobić komuś innemu.

ZDJECIA 

   Na wyspę lecieć można w zasadzie cały rok, ale bądźmy szczerzy, od grudnia do połowy marca jest to obłożone pewnym ryzykiem, panuje nazwijmy to pora deszczowa, która może się objawić albo krótkotrwałymi horrendalnymi opadami, gdzieś w ciągu dnia, albo po prostu zachmurzonym przez cały dzień niebem. Oczywiście temperatura raczej nie spada poniżej 30 stopni, więc kożucha z Europy ciągnąć nie trzeba. Niebo nad Mauritiusem nazywane jest jednym z najczystszych na świecie i jeśli chodzi o smog, który tu oczywiście nie występuję i o zachmurzenie właśnie.

   Od kwietnia rusza tzw. High Season, przybiera na sile w czasie naszych wakacji (opowieści gospodarza o Niemcach, przybywających na 3 miesiące, mrożą krew w żyłach, w tym czasie przeciętny umęczony Polak jest w trakcie szczytu sezonu grillowego, co oczywiście też jest piękne). Ja ze swej strony zaproponowałbym więc marzec i kwiecień, ewentualnie październik, listopad, szkoda wcześniej marnować pięknego europejskiego lata.

   Przybywamy więc na Mauritius, z lotniska kursują jakieś tam autobusy (w ogóle cała komunikacja na wyspie ma bardzo fajną stronę internetową, gdzie zaproponują nam jaką trasę najlepiej wybrać), ale warto wcześniej zarezerwować taximauritius.com, które za 35 euro przewiezie w najdalsze rejony wyspy. 

   I tutaj trzeba małą dygresję wpleść. Mauritius jest uznawany za lokalizację ekskluzywną, powiedzmy troszeczkę niżej w hierarchii ekskluzywności niż Malediwy, czy chociażby Seszele, ale wciąż ekskluzywną. Często najpiękniejsze plaże i zakątki obsiadły resorty, choć trzeba przyznać, robią to bardzo dyskretnie. Absolutnie nie ma tutaj wielkich betonowych molochów, raczej skupiska eleganckich bungalowów, które doskonale komponują się z okolicznymi palmami i błękitem Oceanu Indyjskiego.

   Ale jest w tym wszystkim wielki pozytyw. Na Mauritiusie plaża zawsze jest własnością publiczną, czyli nikt nie może Ci zabronić na niej przebywać, chociażby zajmował przy niej miejsce 10-gwiazdkowy lokal. W sumie nawet nikt za bardzo nie będzie Ci przeszkadzał we wchodzeniu na teren resortu, na tej wyspie po prostu wszyscy żyją w pięknej harmonii, a miejscowi całkiem dobrze egzystują dzięki łatce "elitarności", która do Mauritiusu przylgnęła. Czyli, w skrócie, różne hotele będą plażę maksymalnie dopieszczać, a wszyscy z tego będą mogli skorzystać. Płacą za to goście resortu w dość wygórowanych za noc stawkach, ale wydaje się, że model na razie gra i ma się dobrze.

   Pamiętajmy oczywiście, że Mauritius w przeciwieństwie do pobliskiego Reunion, jest najprawdziwszym w świecie państwem, z niepodległością uzyskaną od Anglików w 1968 roku.

   A więc którą część wybrać i gdzie mieszkać ? Na resortach się nie znam, ale jeśli chodzi o miesiące, kiedy może spaść deszcz, to zdecydowanie rekomenduję wybrzeże zachodnie, gdzie opadów jest znacznie mniej. Raczej odradzam część południową, gdzie wybrzeże nie jest osłonięte koralową rafą i można dość często spędzić dzień głównie na walce z przypominającymi te ze Sri Lanki wysokimi falami. Wszędzie indziej fale łamią się na odległej około 500 m od brzegu rafie, tworząc przepiękne laguny, które potem trzeba drukować na prospektach i pocztówkach z Mauritiusu, bo … są takie kolorowe i fantastyczne ;) W ogóle Mauritius można by nazwać pochodną Sri Lanki, choć będzie to trzecia czy czwarta pochodna, wszystko jest w porównaniu ze Sri Lanką kompaktowe, zharmonizowane i łagodne.

   Flic en Flac to mini kurort, z publiczną plażą, o której w innym częściach świata marzyłyby najlepsze resorty. Bardzo przyjemne apartamenty (2 sypialnie, kuchnia, salon, basen) w tej miejscowości znajdziemy na airbnb już od 50 euro za 4-5 osób. We Flic en Flac jest kilka świetnych restauracji, generalnie za obiad na Mauritiusie (nie licząc przydrożnych straganów z lokalnymi przekąskami) trzeba zapłacić od 20 zł za fast food, 25 zł za rewelacyjnego "hindusa", od 35-40 zł za owoce i ryby.

   Ale niekwestionowanym numerem jeden, jeśli chodzi o plaże, jest położony na południowym zachodzie półwysep Le Morne, gdzie schowane za charakterystyczną skałą 2 resorty, kryją największe skarby i dziwa Mauritiusu. Skała zatrzymuje chmury, które nadciągają znad wyżyn, więc kiedy wszędzie indziej jest źle… w Le Morne jest prawdopodobnie rewelacyjnie !! Le Morne znane było z tego, że zbiegali tam niewolnicy z plantacji trzciny cukrowej, pewnego pięknego dnia na miejsce przybyli miejscowi żandarmi, oznajmiając, że to już koniec tego przykrego okresu w historii świata. Przestraszeni niewolnicy hurtem skoczyli w przepaść, biorąc policjantów za strażników, zatrudnionych u ich "Pana". Smutna historia w tym rajskim zakątku, upamiętniona pomnikiem.

   Przy plaży jest dość przyzwoita restauracyjka, więc spokojnie w Le Morne można się na cały dzień schować.

    Do Le Morne nie dojeżdża komunikacja publiczna, to prawdopodobnie efekt lobby hotelowego, można tam dotrzeć stopem albo taksówką z pierwszej akceptowalnej finansowo miejscowości, czyli odległego o 5 km La Gaulette. W tej miejscowości znajdziemy 5-osobowe apartamenty już od 40 euro za dobę, z przepięknym widokiem, a nawet i Internetem!

   W miasteczku jest supermarket i 3 restauracje, kilka straganów ze świeżym mango, papaya i owocem smoka, jest lekarz, czy potrzebujecie czegoś jeszcze do egzystencji ? Bo ja nie!

  Auto mogą wynająć letnikom mieszkańcy, koszt około 25-30 euro za dobę, bez zbędnego pośrednictwa Herz i Europcar. Benzyna dość droga, ok. 5 zł / litr.

   Ceny w supermarkecie oceniłbym na 150% x Polska, dla fanów "wakacyjnego piwka albo i dwóch", Phoenix od 4-5 zł za małą butelkę. Mauritius to jednak wyspa rumu i coli, więc proszę się skupiać na tych napojach.

  Mauritius to raczej nie wyspa rozrywkowa, to nie Ibiza, to nie Majorka, to nie Mykonos, to raczej też nie wyspa na backpacking. Nadużyję tego słowa - to wyspa harmonii !

  Główne atrakcje można spokojnie "zaliczyć" w 2 dni wypożyczonego auta. No może 3.

• 7 Coloured Earthed - "kolorowe" piaski - warto
• Wodospad Chamarel - a w zasadzie 2 lub 3 jego strugi - warto
• Casela Safari - za około 20 euro, 4-5 h szaleństwa wśród żółwi, antylop, zebr, żyraf - safari w pięknej scenerii! Zrobione ze smakiem i z głową, nie jest to absolutnie żadna parodia prawdziwego afrykańskiego safari, a raczej jego miniaturka - warto
• Eureka House - kolonialny dom, w pobliżu Port Louis, w którym mieszkał właściciel plantacji trzciny cukrowej, a wraz z nim żona i jego 17-cioro dzieci  - warto
• Samo Port Louis można sobie podarować, tak jak wszystkie miejscowości leżące wzdłuż autostrady przebiegającej przez środek wyspy - to wszystko jest zbyt zatłoczone!
• Black River Gorges National Park - Mauritius też ma swoje lokalne Gorce, dla miłośników pieszych wędrówek! - warto
• Bois Cheri - zakład produkcji herbaty, otoczony niczym na Sri Lance, jej pięknymi uprawami ! - warto
• Grand Bassin - czyli tutejsza Częstochowa, z interesującymi budowlami hinduskiej religii - dla koneserów
• Blue Bay - w pobliżu lotniska, podwodny raj, gdzie bezproblemowo spotkać można żółwie i delfiny, choć te ostatnie rezydują wzdłuż całego wybrzeża Mauritiusu

   Generalnie wszelakie atrakcje typu kolonialne domy, muzea, parki narodowe, plantacje herbaty, destylarnie rumu,  miejsce, gdzie można zobaczyć jak wytwarza się cukier, są drogie. Nie bójmy się tego słowa, drogie. Wstęp między 40, a 100 zł, dla osoby dorosłej. Również krótka wycieczką łodzią na rafę czy na oglądanie delfinów pójdzie w setki, a nie dziesiątki złotych.

  Od północnej strony wyspy trzymaliśmy się z daleka, bo nazwa North Tourist Zone nie wyglądała zachęcająco na znakach drogowych…

  A na zachód od tego wszystkiego leży La Reunion, Madagaskar czy dalej Mozambik.. Ale o tym wszystkim w innych odcinkach, na które zapraszam, gdy odrobicie już lekcję z Mauritiusu.

No Comments     Read more...

  Zima już na półmetku i to z jednej strony cieszy, a z drugiej nastraja sentymentalnie, bo odwalamy tutaj kawał dobrej roboty !!

ZDJĘCIA !! 

    Najpierw narty w Altenmarkt, a dokładniej w:

http://www.bergfex.com/obertauern/  - Obertauern

http://www.bergfex.com/schladming-planai/ - Schladming

   Gorąco polecam te 2 miejscówki, do osiągnięcia już po 750 km  z Krakowa. To najbliższe naszemu miastu narty na najwyższym światowym poziomie, choć Tyrol i Szwajcaria widokowo to jeszcze nie jest.

  Orientacyjne koszta - 25-40 euro nocleg, 45-52 euro karnet, 3-4 euro drobny posiłek na stoku, 8-20 posiłek restauracyjny. Bardzo rozsądna oferta narciarska.

   Następnie kilka wyjść na Turbacz, w tym jedno na nartach biegowych. Rewelacyjny sport, szczególnie polecam nowo otwartą Trasę Olimpijczyków od strony Rdzawki, z wypożyczalnią nart w Obidowej, od 30 zł za dzień za komplet. 2,5 - .5 h trwa wyjście na górę, zjazd około połowę tej kwoty, razem 22 km i czujemy się prawie jak Justyna Kowalczyk na olimpiadzie.

   Dla narciarzy zjazdowych zdecydowanie lepsze będą Koninki, choć biegowców tam wysłużony wyciąg wywiezię na górę za 14 zł, pozwalajać już na odfajkowanie 1/4 trasy na Turbacz. Śniegu wokoło tona, zdecydowanie więcej niż w szwajcarskich Alpach.

   Które to Alpy odwiedziłęm na koniec. Champery to klasyczne szwajcarskie miasteczko, wokół roi się od 3-tysięczników, wcale niedaleko do Mt.Blanc, choć koszty niestety znacznie są wyższe.

http://www.bergfex.com/champery/  - Champery

   Dwójka to około 250 CHF, karnet w cenie podobnej jak w Austrii - 50-60 CHF, wypożyczenie nart od 40 CHF, obiadki niestety od 25 CHF w górę (no limit), a i dojazd z lotniska w Genewie do Champery to 54 CHF. Co ciekawe, infrastruktura na znacznie gorszym poziomie niż w Austrii, zapomnij o podgrzewanej kanapie i bańce do osłony przed wiatrem i śniegiem. A i samego śniegu mniej. Ale to jest Szwajcaria, wszystko ze smakiem, w jednym, klasycznym stylu. Nie do powtórzenia nigdzie indziej poza tym gestapowskim krajem. 

No Comments

    Kiedy pierwszy raz lądujesz na Manhattanie, wydaje Ci się, że wcześniej mieszkałeś już tutaj co najmniej 20 lat. Żółte taksówki, staw w Central Parku, mosty nad East River, wyprowadzający psy na etacie, budki z hot-dogami, wszystko to jest elementem każdego szanującego się filmu i serialu z NYC, z osławionym "Kevin sam w Nowym Jorku" na czele.

 

 

No Comments

   Niestety, ale ceny lotów do naszego przyjemnego, słonecznego, szalenie interesującego południa kontynentu skaczą w górę. Powodem są niesnaski, które możemy zauważyć w Turcji, Egipcie, Tunezji, tak więc Włochy, Grecja, Hiszpania czy Chorwacja jawią się jak oazy spokoju, co powoduje wzrost cen biletów.  Z Krakowa do Trapani dalej da się dość tanio dolecieć (200-300 zł), ale wracać zdecydowanie lepiej z przesiadką, najlepiej w Eindhoven. Całość będzie kosztować w sezonie minimum 500 zł, co jest pewnie ze 2 razy więcej niż można było zapłacić 3-4 lata temu. Żeby całą wyspę zjechać, zalecam ze 2 tygodnie. To bardzo duża wyspa, największa na Morzu Śródziemnym,  z górzystym wnętrzem, co oczywiście opóźnia transport. 3-4 dni to tylko 1/4 wyspy, na połowę dałbym przynajmniej 7, a na całą rzeczone 14.

   Zaczynamy na zachodzie, kameralne lotnisko w Trapani, pewnie jakieś 100-150 km od wybrzeży Tunezji, co ma swój wpływ na kuchnię Sycylii, która nie jest klasyczną włoską, a raczej fifty-fifty, włosko-arabską, z elementami słynnego tajina.

   W Trapani potrzeba jednego dnia, bardzo przyzwoita starówka, dobrze utrzymana, fale atakują ją z jednej i z drugiej strony w solidne wydaje się mury. Ryanair wepchnął pewnie Trapani na właściwe tory, w erze pre-Ryanair prawdopodobnie do miasta przybijali tylko zagubieni imigranci lub też przechodzący ze swoimi stadami pasterze. Dużo hoteli, sporo restauracji, czysto i schludnie.

   Z Trapani kolejką linową można dojechać do Erice, mieście na skale górującej nad Trapani, można też serpentynami, drastyczny spadek temperatury odczuwalny do tego stopnia, że z kostiumu kąpielowego warto przebrać się w kurtkę z korzuchem. Spacer na 30-40', uwaga na turystyczne pułapki, bo w zasadzie mieszkańców nie ma tam za dużo, są tylko turyści. Widoki przepiękne.

   San Vito de Capo można uczynić bazą wypadową. Ładna, szeroka plaża, na której swoje wdzięki prezentuje wiele lokalnych wielorybów, w tle skała jak w Rio de Janeiro, przypominam nam to wszystko brazylijską Copacabanę. Na Sycylii w połowie października woda ma 24-25 stopni C temperatury, ponoć nawet w listopadzie jest bardzo przyjemna do spróbowania. Absolutnie inaczej jest w pozostałych skrajnych miesiącach, czyli kwietniu i maju, raczej nie należy się wtedy spodziewać komfortowych warunków. Woda po prostu nie jest jeszcze nagrzana i ja osobiście odradzam pierwszą połowę roku jako okres na wyloty w Morze Śródziemne, bo przejechałem się na tym i we we Włoszech i w Grecji, czy Francji. San Vito de Capo to bardzo przyzwoity, niezbyt zatłoczony kurort, który po sezonie każdemu można rekomendować.

   W San Vito de Capo mafia za bardzo nie rzuca się w oczy, choć pewnie jest właścicielem wielu hoteli i pensjonatów,  upodobała sobie wszelaką branżę budowniczą, nie specjalnie angażując się już w porwania, gwałty, napady, a raczej w VAT i państwowe przetargi, o czym można posłuchać w miejscowości Corleone, jądrze tej organizacji, gdzie wydaje się, że liczba patroli przewyższyła już liczbę mieszkańców. Warto wejść do Mafia Documentary Centre i za 5 euro wysłuchać wykładu na temat cosa nostra i jej dokonań, czy to w Palermo, czy to w Nowym Jorku.

   Zingaro National Park albo Reserve Park, rzadko kiedy spotykam się z biletami wstępu na plażę, ale to jest tak ładne, zatoczki tak urokliwe, szlaki tak ładnie utrzymane, że można te 5 euro zapłacić. Jeden dzień w zupełności wystarczy.

   No i aby zakończyć ten skromny wyjazd, warto opowiedzieć o tropie starożytnym, czyli na przykład o pięknie zachowanej, lepiej niż Akropol, świątyni w Segesta oraz leżącym tuż obok starożytnym teatrze, z imponującym widokiem na autostradę i morze.

   Jak na tak malutki kawałek Sycylii, ilość atrakcji jest imponująca (dodajmy chociażby miejsce, gdzie "odsalają morze", tuż przy Trapani, która także zyskało status co najmniej parku krajobrazowego. I co cieszy, nie ma tam tego "syfu", który można zobaczyć wszędzie we  Włoszech poniżej Rzymu. Wydaje się, że państwo rzuciło trochę fruktów, aby lekko zrazić obywateli do mafi, która zbyt zaczęła się w tamtym rejonie panoszyć. Państwo wie, że mafia może być tylko jedna i przykładnie tę rolę realizuje!

ZDJĘCIA

No Comments

   Krótka wizyta nad polskim morzem (dzięki autostradzie bardzo dobry wynik 5,5 h z Krakowa do Gdańska). Znaleźć w szczycie sezonu jakąś przyzwoitą kwaterę za dobre pieniądze - praktycznie niemożliwe. Pod tym względem Chorwacja bije Bałtyk na głowę. Ale flądra, plaża, wydma, Trójmiasto - to ciężko znaleźć w Chorwacji. Jak najbardziej więc jednak warto nad polskie morze na kilka dni w sezonie letnim się wybrać (sprawdzając wcześniej prognozę pogody 5 razy).

  Rekomenduję też Kopalnię Guido w Zabrzu - choć zdecydowanie nie na 2 tygodniowe wakacje. Wstęp w przyzwoitej cenie, 2 godzinna wycieczka w dawnych tunelach nieczynnej juz kopalni, z możliwością zostania na dłużej w podziemnym pubie, z rubasznym przewodnikiem w gratisie.

  Do tego Chorwacja, 12 h bezstresowej jazdy z Krakowa, pogoda prawie gwarantowana, kwater mnóstwo, można jechać w ciemno, ale z horrendalnie drogimi restauracjami, bijącymi poziomy przyzwoitości w Dubrowniku (gdzie wstęp na mury kosztuje 75 zł od osoby). Ceny spaghetti dawno przekroczyły już te w Rzymie, a niczego oprócz ryb i kuchni włoskiej w Chorwacji zamawiać nie warto. Chorwacja to jednak wciąż gwiazda.

  I jeszcze Belgia, ze snajperami na lotnisku w Brukseli. Kraj totalnie zatłoczony, zabudowany, bez wielkich atrakcji (Bruksela i Antwerpia na NIE, Gandawa i Brugia na tak), zagrożony islamskimi świrami, ale z wybitnymi frytkami i piwem i chyba jednak ze zbyt przereklamowaną czekoladą.  

   Zapomniałem jeszcze o Chorwacji, ale oprócz wybitnego fiordu kotorskiego, zapuszczać się nad wybrzeże nie warto. Góry tak, wybrzeże nie, ten sam problem - tłok ! 

No Comments

  Coś trzeba robić. Proponuję krótkie wycieczki, wymagające czesto kilku godzin jazdy, ale wciąż krótkie.

  Na początek Słowacki Raj, ok 80 km od granicy z Polską, tuż za Popradem, który kiedyś miał gościć z Zakopanem olimpijskie gry. Słowacki Raj nie jest raczej miejscem dla rodzin z małymi dzieci, w sumie to nawet łatwo stracić tam życie, jakkolwiek dramatycznie by to nie brzmiało. Drabinki, mosty, łańcuchy, wszystko to na kilkukilometrowych szlakach poprowadzonych w wąwozach i choć sama okolica nie wygląda zbyt agresywnie, bo to jednak tylko pogórze tatrzańskie, to jednak jest warta przyjazdu. Kilka godzin na miejsce, kilka na miejscu i jest to bez problemowo jednodniowa wycieczka, za bodajże 1,5 euro wstępu.

  Bieszczad przedstawiać nie trzeba. Tu już jednak mówimy o 4,5 godzinnej drodze w okolice Wetliny, czyli na Wielką Pętlę Bieszczadzką. I tam, ewentualnie w Ustrzykach Górnych należy szukać noclegu, to poziom znacznie wyższy niż zepsute Zakopane, zadeptane niestety w sezonie Tatry. Połoniny to opcja nawet dla Waszych dziadków, z parkingu na szczyt można obrócić w niecałą godzinę. Również Tarnica, najwyższy szczyt, to raczej poziom trudności Kopca Kościuszki. Okolica jest relatywnie dzika i niespenetrowana, jeśli w dzisiejszych czasach możemy mówić o takich terenach w tej cześci Europy. Do tego Arłamów, który gościł i Lecha Wałęse i Orły Nawałki, więc wizyta w nim jest jak najbardziej wskazana, jest po prostu imponujący i Szach Reza Pahlavi musiał gościć u Gierka z prawdziwą przyjemnością. Olbrzymi kompleks w środku niczego, w lasach pewnie pełno rysi, niedźwiedzi... trochę się zagalopowowałem. Rewelacyjne tereny do jazdy rowerem, na Solinie do pływania łodkami, a w Polańczyku do gwiazdorzenia na jednej z potańcówek przy domach zdrojowych. To jest na prawdę wysoki poziom.

   Na koniec na zdjęciach krótka relacja z Polska - Portugalia w Marsylii, która okazała się nie tak arabska, jak nas straszono. 4 dniowy wyjazd z wejściem na stadion to koszt około 1800 zł przy 4 osobach w aucie, po drodze Nicea, Monte Carlo, Eze, Les Calanques, Cassis, Prowansja i Baden-Baden. 4000 km, 17 godzin jazdy na miejsce, ale absolutnie warte tego wysiłku. 

ZDJĘCIA 

No Comments