Polski ginekolog najlepszym towarem eksportowym 4-tej RP!
Zapoznana na szlaku do ABC kobieta z Kanady rozpływa się w pochwałach na temat polskiej służy zdrowia, reprezentowanej w Himalajach przez Marcina, alias Zenek Smetana.
http://lana007.travellerspoint.com/23/
Najciekawsze fragmenty, dzięi którym Polski Hydraulik odchodzi do lamusa. Teraz mamy Polskiego Ginekologa ;)
"(...) We all gathered with 6 Polish travellers and Geeke (Holland) for an
evening of cards, playing everything from “The Game with No Name” to a
violent series of “Snap” matches. There were hands slapping all over
the place, drinks spilling, and uproarious laughter that surely kept the
condors up well into the night. I was fortunate to be sitting
beside Martin, the Polish gynaecologist with a first aid kit from the
gods. In all seriousness, he saved my trek, because I was well on the
way to finding a helipad the next morning. It really was that bad, and
my anxiety came from realizing that the only place for a helicopter to
land was at Machapucchre Base Camp (MBC), our next trekking destination
several hours uphill. Martin’s amazing stash of heavy-duty painkillers
coursed through my body for the next 3 days, and while I risked further
injury, I trusted my body could hack it.
After a completely sleepless night that even a sleeping pill did not
remedy, we headed out at 6 AM to secure lodging at MBC. I remember very
little of the 5.5 hour trek, as I was preoccupied with my hip, albeit
doggedly determined. We found a room, and I saved a spot for Geeke.
When I saw Martin arrive, it was all I could do not to throw my arms
around him to thank him for his magic potions. Instead, I was more
appropriate and took his picture
Honestly, what are the odds of meeting a Polish gynaecologist at 3200
metres, who just happened to be kind enough to share his painkilling
elixir with me. (...)"
Wielkimi krokami zbliża się wyjazd. Zanim przedstawimy Wam plecak turysty-amatora, który wybiera się w Himalaje, na moim przykładzie, pora na kilka zdań o planie.
- sobota 8.X - przeznaczamy na dolot do Istambułu. To niełatwo dostać się tam za małe pieniądze. Nasi dzielni chłopcy lecą za około tysiąca (złotych), w rzadkiej promocji polecimy za 500. Ja lecę za mile. To miłe.
- niedziela 9.X - patriotyczny obowiązek spełniamy w konsulacie w Stambule. Część idzie oddać głos na Platformę Sprawiedliwych, inni towarzysko, jeden zamierza oddać nieważny głos. Potem zwiedzamy. Hagia Sophia, Błękitny Meczet, Wielki Bazar. Trzy karty, dżinsy, krem Nivea. Poznamy Stambuł, w którym rodziły się fortuny Waszych rodziców.
- poniedziałek 10.X - noc spędzamy w samolocie Air Arabia (Stambuł - Dubaj, a dokładniej Sharjah - Kathmandu i vice versa). Na obecną chwilę jest jeden warunek konieczny, Air Arabia ma bardzo ciekawą politykę, wpuszcza na pokład tylko wtedy, jeśli w grupie podróżujących jest ten, którego kartą płacono za bilet. Do czasu wyjazdu umieściliśmy więc Łukasza w inkubatorze - dmuchamy i chuchamy na niego, bo to on opłacił nasze bilety. Do Kathmandu docieramy około 13, załatwiamy pozwolenia, poznajemy słynną nepalską biurokrację od podstaw, zawieramy pierwsze nepalskie przyjaźnie.
- wtorek 11.X - ruszamy w kierunku Pokhary - te 170 km autobusy pokonują w 7 do 8 godzin. Już się cieszę na tą podróż! Pokhara to baza, z Pokhary nie da się uciec w inne miejsce niż treki wokół Annapurny (między innymi 2 najpopularniejsze - Annapurna Base Camp i Annapurna Circuit)
- środa 12.X rano - czwartek 19.X wieczorem, prawdziwy trek. 9 dniowy, do Annapurna Base Camp. Będziemy mieli 9 dni na przemyślenie całego życia i życia współtowarzyszy. Te same twarzyczki, zimne schroniska, brak ciepłej wody... ale te informacje chciałbym zdementować na miejscu. Wiele sprzecznych informacji bowiem już przeczytałem. Od takich, że karmić nas będą stekami z frytkami, do takich, że wewnątrz sypialni będzie temperatura poniżej zera i nie mamy tu na myśli temperamentu seksualnego żadnego z odwiedzających schroniska zmęczonych wędrowców i wędrowniczek. Tutaj można zapoznać się z trasą: http://pamir.pl/trekking/himalaje-nepal/annapurna-bc-5/plan-i-mapa.html
- piątek 21.X - Pokhara, podsumowanie poniesionych ofiar, rekonwalescencja u wód, być może rafting.
- sobota 22.X - proponuję Chitwan National Park, parę tygrysów, nosorożców, innej zwierzyny, na którą tradycyjnie planujemy zapolować.
- niedziela 23.X - transport do Kathmandu, nie mam jeszcze nic o tym mieście do powiedzenia, nie podejrzewam wielkich atrakcji klasy zerowej.
- poniedziałek 24.X - Kathmandu dokończenie i podróż do Istambułu i tu ponownie tylko pod jednym warunkiem - jeśli nie stracimy Łukasza po drodze, bo postanowił zostać szerpą, albo pasterzem jaków.
- wtorek 25.X - ponownie Stambuł, skąd uczestnicy wycieczki powoli będą się rozjeżdżali do domów. Grupa pierwsze leci już około 13-tej, grupa ostatnia o 17.30.
Relację z planu będziemy starać się regularnie prowadzić, choć jak mniemam może być z tym problem w górskich rejonach Himalajów.
Wakacje - martwy sezon w podróżowaniu (28.VIII.2011)
Written by Jacek Gabryś
Takich przerw w publikacjach nie było nigdy. Przyczyna? Wakacje. Żaden szanujący podróżnik nie ruszy w świat o tej porze. Powody? Bilety lotnicze są droższe, dach nad głową leci w górę, również za przyczyną huraganu Irene. W Argentynie zima, w Azji pora deszczowa, na Syberii komary, na Karaibach rzeczone huragany. W Afryce upał, choć w RPA zimno. Na śródziemnomorskich wybrzeżach tłumy, na Krupówkach korki, jak ktoś pokona już te na Zakopiance. W Dubaju 55 stopni, w Patagonii -20, więc po co nam to? Zawsze więc w lipcu i sierpniu rekomendujemy Kraków.
Wyjątek zawsze można zrobić dla Chorwacji. Nasza letnia kolonia, rejestracji polskich jest więcej niż tych chorwackich, jest Marian z Podlasia, Krzysztof, mały przedsiębiorca spod Pcimia, jest nawet Karol "Familiada" Strasburger, którego co roku można spotkać pod lodziarnią na Korculi. Menu w restauracjach po polsku, po chorwacku każdy Polak też dobrze się wypowie, ale woli tego nie robić, słusznie zakładając, że polski każdy w tym pięknym, skalistym kraju rozumie. Będę jak Kasia Tusk na swoim blogu, która podsuwa młodym dziewczętom absurdalne pomysły, które dość łatwo zrealizować jej jako córce premiera i powiem - "nie macie, czasu, pieniędzy, pomysłów - jedźcie w kierunku Chorwacji. Jak będę kłopoty, to zawsze jakiś Borowik podjedzie".
W okolice Dalmacji dojedziemy w 15 godzin, a korzystając z dobrodziejstw programu Miles&More, gdy mamy 30 tys. mil to nawet w 4. Innej formy opłacania biletów lotniczych do Chorwacji niezbyt polecam, to się po prostu nie opłaca, jak mówi reklama, ale nie pamiętam dokładnie czego.
Poniżej kilka zdjęć z 4 dniowego pobytu (więcej nie jest wskazane, to męczy), a my powoli przygotowujemy się do desantu na Nepal.
Zawsze chęnie pomagamy młodym, przedsiębiorczym kobietom. A taką jest Natalia, która skończyła studia i zajęła się własnym biznesem. Pewnie kupiła wiele apartamentów w Krakowie, więc teraz chce je wynająć ;)
Przeżywszy gwałtowne i brutalne załamanie pogody w piątkową noc
musieliśmy zrezygnować z uczestnictwa w tallińskim night life.
Nadawalismy sie tylko na wybory miss mokrego podkoszulka, oczywiście
z realnymi szansami na zwycięstwo. Skoro więc świt wstaliśmy o 9.30 i
na naradzie zdecydowano, że nie wypożyczamy samochodu. To było tylko 35
euro, ale nas interesował zwrot w Rydze - to dodatkowe 120 euro!
Pozostał więc Pekaes do Tartu, drugiej metropolii Estonii. Po drodze na
dworzec krótka wizyta na stadionie Levadii i zapalenie świeczek za
poległą tu 2 lata temu drużynę Wisły.
Bilety do Tartu to koszt od 8 do
10 euro, autobusy odjeżdżają co pół godziny. W Estonii bezpłatny
Internet dostępny jest wszędzie, więc mimo że na GMAILU występowaliśmy
całą podróż on-line, to my naprawdę byliśmy w na wielkiej wyprawie... Po
prostu tu nie da się uciec od Internetu. Był i w autobusie, gdzie Haju
zaserwował nam Alfabet Mafii, o Baraninie, Słowiku, Wieprzowinie i
Cielęcinie. Krajobraz Estonii to pola, lasy, pola, lasy, chata,
pola, lasy. Mijamy zatłoczone lotnisko w Tallinie, gdzie zauważyliśmy
dokładnie jeden samolot.
Dojeżdżamy do Tartu, bardzo ładna miejscowość,
Town Hall, rzeczka, ryneczek, uniwersytet, słowem gdybym do Myślenic
zawitał... Wywołujemy skandal, wyciągamy laptopy i okablowanie, bo
trzeba naładować baterie, cały ten majdan idzie przez środek kawiarnii -
kelnerka wywinęła orła, przeprasza nas, my ją, przewody zostają
specjalnie oznaczone i zabudowane. Już Sołżenicyn pisał, że Estończycy
to najbardziej przyjazna i uczciwa nacja ze wszystkich republik USSR i
należy temu uwierzyć. Z ciekawostek - więzienie, siedziba estońskiej KGB
i Soup Neighbourhood, gdzie ulice biorą nazwy od rodzajów zup. No i
byłoby na tyle. Tartu zwiedzamy w godzinę, choć to najstarsze estońskie
miasto i resztę czasu spędzamy w tradycyjnej bałkańskiej estońskiej
knajpie. Stajemy przy drodze, bo przelotowo z St. Petersburga do Rygi
będzie o 17.45 pędził autobus. Przyjeżdża o czasie, jak nierosyjski,
kulturalni i piękni rosyjcy kierowcy, białe koszule, stewardzi, w środku
nie leje się wódka. Spodziewaliśmy się KAMAZ'a na opałowym oleju, a tu
znów na pokładzie Internet.
O 21.30 jesteśmy w Rydze. Po drodze
biedniej, przaśnej, widać, że zbliżamy się do Litwy i Polski. W Rydze
mieszka połowa Łotyszy, jak mówi przewodnik to największe skupisko na
świecie German Art Nouveau, najlepszy night life w Europie, ale ja takim
sformułowaniom przestałem już wierzyć. Z tego co czytam miastem od
zawsze zawiadywali Niemcy, ale na koniec coś się w nich załamało i
zbombardowali go w latach 40tych poprzedniego stulecia. Przez środek
płynie Daugava, szeroka jak 3 Wisły nie przymierzając, my
kwaterujemy się na jednym z brzegów. W hotelu odbywa się studniówka, ale
nas nie wpuszczają. Może dekadę temu.... Ruszamy w miasto, starówka przepiękna,
kilka ryneczków, na których odbywają się koncerty muzyki poważnej i
niepoważnej. Wszystko otoczone średnowiecznymi murami albo ich
pozostałościami. Jest kilka grup wieczorów kawalerskich z Wielkiej
Brytanii, czujemy się swojsko. Ceny - od 10 zł. Krążymy po mieście,
trafiamy do Havana Club, to jakiś znak, bo w podobnym miejscu
skończyliśmy w Bratysławie. Pora bookować bilety na Kubę. Łotewski band
też przyzwoity, ale my, dziadki, kończymy o 1.15. Wracajać do domu
zostajemy zaczepieni przez grupę angielsko-łotewskich turystek, które
zwracają się do nas słowami "miau, miau"... Nie wiem zupełnie o co
chodzi, ale o coś bardzo złego napewno. Rano zwiedzanie miasta przy
świetle i ruszamy autobusem numer 22 w kierunku lotniska. Piękne
radzieckie blokowiska i jesteśmy na tym kameralnym obiekcie. Zawitać tu
każdy może, bo Air Baltic potrafi dać dobrą promocję, a miasto jest
piękne i interesujące.
Tak kończy się pasjonująca 3 dniowa wyprawa przez Estonię i Łotwę, dziękujemy, bez odbioru.
Wczoraj, po 2,5-dniowym tygodniu pracy rozpoczęliśmy krótką operację Północne Republiki Bałtyckie 2011. Typowa wycieczka żeby zaliczyć, zobaczyć i się nie namęczyć. Promów do Tallina z Helsinek pływa więcej niż Szwagropolów do Zakopanego. Na Zatoce Fińskiej tworzą się korki, my wybieramy ofertę Eckero Line, której prom wprawdzie płynie około 3 godzin, ale kosztuje o kilkanaście euro mniej, niż odpływający w tym samym czasie Tallink (2h). Płacimy 20 euro, nasza godzina nie jest wczoraj warta więcej niż jeden złoty.
Na promie pustki, przy stoliku obok czas spędza grupa polskich kierowców tirów, wiemy, gdzie stoją najlepsze tirówki, że ten ku.. to ch.., a on jego pie.. $%&*@, a kierowców samochodów osobowych trzeba %^&#. To nie na nasze łagodne dusze. Haju gubi portfel, ale przypadek trafia, że wpadam na niego ja, a nie wspomniani powyżej.
Dopływamy, jest 00.45. Port w Tallinie przytulony jest do Starego Miasta, coś na kształt przystanii pod Wawelem w Krakowie. Idziemy do Park Inn'a, darmowy nocleg to pochodna dobrego rozeznania w programach lojalnościowych i promocjach Expedii. Jest przyzwoicie jasno, po drodze mijamy imprezę w pianie, ale nie dajemy się skusić. Może 5-6 lat temu, ale nie dziś, kiedy cenimy sobie bardziej telewizor i sen.
Rano zapoznajemy się z tym fińskim województwem na ziemiach radzieckich. Szwedzkie banki, norweskie helpdeski i Old Town, to krótka charakterystyka tego 400-tysięcznego miasta. Stare Miasto bardzo przyjemne, ale na nie więcej niż 2 h zwiedzania. Sandomierz nie przymierzając, brakuje tylko Ojca Mateusza vide Artura Żmijewskiego i jego roweru. Zbudowane, jak mówi Internet, przez German tribes, między XV i XVII wiekiem, w nienaruszonym stanie stoi do dziś, pełne knajpek, ambasad i innego blichtru. 2 km fortyfikacji, 26 baszt, tylko sama historia Estonii nie przedstawia jakiejś wielkiej wartości, zdobyła niepodległość w 1918, straciła w 1940, odzyskała z powrotem w 1991... Szalone 42 lata istnienia Estonii!
Robimy spacer do Pirity, nadmorskiej dzielnicy, ale z drugiej strony wszystkie tu leży nad morzem... Po drodze mijamy na szczęście znaki, które mówią nam o przeszłości tego rejonu. Betonowe pomniki Armii Radzieckiej, kilka dziurawych dróg. To nie jest jeszcze Skandynawia zepsuta dobrobytem i socjalizmem. Konsumpcja w porcie, Russian soup, ceny pomiędzy Polską i Skandynawią, jeden będzie narzekał, inny powie, że tanio. Obiad w lokalu od 7-10 euro, piwo od 2,5 do 3,5 euro, jak kogoś obchodzą ceny w estońskich koronach, to są, trwa okres przejściowy, bo euro jest tu świeżakiem. Od początku roku tu rezyduje.
Geriatyczna atmosfera miasta nie psuje jednak naszych dobrych nastrojów, Tallin to przyjemna mieścina, choć nie na 3-tygodniowy pobyt. Śledzimy ofertę całej Estonii, nie predstawia się imponująco:
- Tallin
- Park Lahemma - jezioro i rzeki, jest bagno
- Narwa - średniowieczna twierdza nad rzeką, za blisko granicy z USSR - odpada więc dla nas
- Rakvere - romantyczny zamek, do przemyślenia
- Tartu - zwane hucznie Atenami Północy, im bardziej imponująca nazwa, tym większe zazwyczaj rozczarowanie
- Jezioro Pejpus - vide Jezioro Rożnowskie
- 5 wiatraków
- zamek biskupa w Kuressaare
Decyzje jury podejmie jutro, kiedy się obudzi i poinformuje o tym należne organy.
Po 9 miesiącach zimy przychodzi taki czas, że w Helsinkach panuje przez chwilę upał (22 stopnie), na ulice wylegają powabne blondynki, a dzicy Finowie wystawiają swoje łodzie na "dwór". Helsinki stają się wtedy bardzo przyzwoitym miastem.
Z uśmiechem na ustach Szymon P. ruszył w kwietniu przekazywać swoją pracę Chińczykom. Robi nas tak coraz więcej. Choć jak przekonywał mnie wczoraj, Chińczycy zarabiają tam tak samo jak my, więc wielkiego odpływu z Polski nie przewiduje. A jaką siłę nabywczą mają!... byle inżynier ma 120 metrowy apartament z widokiem na wielką wodę... normalnie szacun... Zapraszam na kilka zdjęć z Hongkongu, Huangzhou i chyba Szanghaju.
